Ons geniet dit baie

Het is leuk om te merken dat mensen in Nederland meeleven Dat hebben we al vaker gezegd.
Nu hadden we de nieuwsbrief gestuurd naar veel mensen in de maillijst. We hebben ook daar leuke reacties op gekregen. Je krijgt een beter beeld van de organisatie van ‘Goeie Hoop’.
Veel mensen vertellen ons dat ze respect hebben voor het werk dat we doen. Dat ze ontroerd zijn door de verhalen die ze lezen.
Wij merken zelf inmiddels wel dat het een beetje normaal is geworden om hier te zijn. Het is een thuis geworden. Het is ons werk, net als we in Veenendaal zouden werken (op het salaris na dan ;))
De kinderen zijn bekend. Het loopt allemaal. Door de reacties is het leuk om weer even stil te staan bij het feit dat je çharitywork’ doet en dat je helemaal in Zuid-Afrika zit.
Mocht je de nieuwsbrief ook willen lezen, mail of reageer dan even!

Pas sprak ik (Alize) mijn grote ‘kleine’ vriendjes op skype. Het was al leuk dat we elkaar zagen na een tijdje… De oudste van de twee had allerlei vragen bedacht. Een van de vragen was: “Alize, je bent nu in Afrika, heb je dan ook honger?” Tsja, wat is het beeld wat wij van Afrika schetsen tegenover de kinderen? Het klopt wel voor bepaalde delen, maar ook wij verbazen ons soms over de grote huizen en luxe delen hier in Zuid-Afrika.

We hebben het de afgelopen weken ook weer even van genomen de omgeving te verkennen. We waren op dezelfde dag vrij, dus dat was handig.
Eerst was daar ons dagje cultureel Kaapstad.
We begonnen onze route in Compagnie Garden. Hierbij vind je het Tuynhuys, waar Nelson Mandela verbleef. Ook het parlementsgebouw is een aardigheid om te zien.
Dr. Smuts was een bekende pief, waar de nodige beelden en gedenkplaatsen van te vinden zijn. Net buiten deze tuin staat de st George Cathedrale.
We brachten een bezoek aan de slavelodge. Deze lodge was in de tijd van de VOC in gebruik. De invloed van de VOC op de slavenhandel gaf ons kippenvel. Onvoorstelbaar hoe wij als Europeanen mensen als dieren konden behandelen.
We hebben heerlijk door de stad gestruind. Tegen lunchtijd haalden we een heerlijke salade bij de Spar en besloten we richten Seapoint te lopen. We hadden ons aardig verkeken op de afstand. Anderhalf uur later kwamen we met een knorrende maag aan in het GreenPoint park, waar we heerlijk hebben gezeten. Met volle maag hebben we de kustlijn ook nog even gezien. Dit was toch echt wel weer de moeite waard.
Helemaal teruglopen naar de auto was teveel van het goede, dus besloten we een kleine Afrikaanse taxibus te pakken. Er werd ons nog zo geadviseerd geen taxibussen te nemen, maar wij zijn eigenwijs. We vonden dat je dat gewoon een keer moest proberen. Voor 6 rand zaten we tussen de lokale bevolking in een volle taxibus en scheurden we richting de auto. Ondertussen werd mij (Elise) gevraagd waarom ik geen ring aan me hand had, nou die ben ik kwijt geraakt. Er werd me aangeboden om gelijk de bus uit te stappen en een nieuwe voor me te kopen. Daar heb ik vriendelijk voor bedankt, maar het was leuk geprobeerd. Een leuke belevenis.

Afgelopen woensdag was het weer bagger. We besloten richting Wellington te rijden. Een leuke route, maar het plaatsje viel een beetje tegen. Naast een mooie kerk en eetcafé Winpy’s was er weinig aan. Na de lunch reden we weer terug. We kwamen langs een Butterfly Garden.
Hier binnen was het lekker tropisch! Behalve mooie vlinder, waren er ook mooie vogels, leuke hertjes, grote vissen, slome schildpadden, griezelige spinnen, onwijs grote kakkerlakken, slangen en leguanen te zien.
We hebben ons heerlijk vermaakt!

Verder maak je hier ook wat mee als je denkt een normale avond in de playroom te hebben en de kinderen naar bed moet brengen.
Een van de kinderen vroeg of ze naar de wc mocht.. Ja graag want we willen de oceaan niet in de playroom. Het meisje kwam alleen niet meer terug.
Toen we gingen zoeken konden we haar nergens vinden. We hebben het hele huis doorzocht. In de units, onder de bedden, in de wc, in de keuken, buiten in het huisje, in de school, op het terrein. Maar nergens een spoor van haar.
Met de auntie en de werkers zochten we overal. Op een gegeven moment ga je je toch echt afvragen waar een kind kan zitten.
Uiteindelijk vonden we haar in de lege unit in een kast. Toen we haar vroegen waarom ze daar was, was het antwoord:”Auntie, I was playing hide and seek.”
Tsja, dat is de onschuldige gedachte van een kind. Maar wij waren blij dat het spelletje afgelopen was.

Hierbij hield het niet op, want toen ik (Elise) de eerste groep naar bed ging brengen, bleek een van de jongens niet in de unit te zijn. Ik ging langs Alize in de playroom: ‘We zijn er weer een kwijt.’ Het gezicht van Alize sprak boekdelen.
Na even zoeken, vonden we hem onder een tafel in de medicijnkamer in het pikkedonker. Hij zat daar lijkbleek en snikkend. Hij staarde heel stil voor zich uit en wilde niets zeggen. Met veel moeite kon hij naar zijn gebracht worden. Eerst probeerde Elise met hem te praten, daarna is Alize een tijdje bij hem gaan zitten. Het enige wat we er uit kregen was dat dit jongetje zijn moeder miste. Wat de aanleiding is geweest en waarom speciaal vandaag weten we niet. Maar schrijnend hoe verdrietig dit jongetje was. Dan besef je je weer dat de kinderen die hier wonen veel hebben meegemaakt.
Wat wij kunnen doen: een extra knuffel geven en samen met hem bidden.

De tijd vliegt. Komende zaterdag zijn we al weer op de helft van onze ongelofelijke ervaring!
Dit gaan we vieren met een concert van o.a. Chis Tomlin en Matt Redman!

Liefs uit Zuid-Afrika!