Nieuwe uitdagingen!

Nu we ons ‘thuis’ hier voorlopig hebben gevonden is het wel belangrijk dat we naast ons werk ook nog in beweging zijn. Nu is het zitten op de playground in de zon en het vele autorijden niet bevorderlijk voor de vetverbranding.
Lies en Lies in actie. We hadden langs de weg een tennisbaan gezien, dus op een zonnige morgen reden we daar naar toe.
Een vriendelijke man wilde ons te woord staan, mits we in het Nederlands zouden praten. Hij ontving ons in zijn kantoor/woonruimte. Een aanmelding bij ‘Hoe schoon is jouw huis’ zou niet afgeslagen worden! Katten, viezigheid, boeken, papieren en tennisrackets werden van de bank geschoven, ga zitten zei meneer. Heeeeel even moesten we terug denken aan onze o zo leerzame cursus. Niks is vies, niks afslaan. Dus gewoon gaan zitten. Waar kan ik jullie bij helpen?
Vraag 1: Kunnen we hier misschien tennissen?
Antwoord 1: Ja natuurlijk, wil je een dag, of willen jullie lid worden voor 160 rand voor een half jaar?
Vraag 2: We worden lid, maar heeft u misschien ook een racket?
Antwoord 2: Oei, ik heb tweedehands rackets, probeer ze alle 6 maar uit en voor 200 rand mag je er een hebben (Wilson of Dunlop)
Vraag 3: Misschien zijn tennisballen ook handig… 
Al met al waren we na een half uur 2 rackets, 3 ballen en een lidmaatschap rijker! En die man heeft zijn weekomzet weer even flink opgeschroefd. Uiteindelijk deelde hij ons ook nog even mee dat er op woensdag en zaterdagmiddag toernooien zijn voor de leden van de club. Daarbij zei hij wel dat we woensdag nog wel konden meedoen, maar dat hij een paar ballen van ons gezien had en dat zaterdagmiddag toch echt te hoog gegrepen was voor ons. Vriendelijk bedankt meneer! Wij spreken u nog wel..

De routine zit erin bij het werk van het rooster, maar deze week komen er nieuwe dingen op ons pad.
De komende weken gaan we ons elke donderdag bezighouden met het geven van een bijbelclub in een van de wijken rondom ons huis. Met gitaar, een Afrikaanse bijbel, iets te eten en een spel gaan we op pad, om met de kinderen een uurtje bezig te zijn. De eerste periode gaan we elke donderdag met Lydia mee, daarna gaan we zelf.
Een ander onderdeel van de zorg aan de kinderen is het geven van speeltherapie. Een tijdje geleden hebben we een instructieavond gehad van een van de mensen in de kerk.
Elke vrijwilliger heeft nu 3 kinderen gekozen, met wie zij een half uur in de week speelt.
Dit is een half uurtje waarin wij vooral observeren. Wat spelen de kinderen uit, wat voor emoties laten de kinderen zien? Wat heeft dit te maken met hun achtergrond, welke lijnen kun je ontdekken in het spelen? Heel leerzaam om zo een stukje dichterbij de kinderen te komen.
Ik, Alize, ga met meer bezig houden met de dingen rondom school. Ze wordt huiswerkbegeleiding een vast onderdeel op mijn rooster. Didactisch gezien liggen de meeste kinderen achter. Vooral met lezen… De Rehobothschool is bezig met hun leesonderwijs en ik pak dit op hier in Zuid-Afrika. De eerste flitskaarten zijn al gemaakt…
Ik, Elise, hoop me bezig te gaan houden met emotionele intelligentie om de kinderen te leren over zichzelf na te denken. Wie ben ik? Wat wil ik worden?

Afgelopen zaterdag hebben we een lange route gereden. Voor u/je verder leest zou ik eerst een kaart pakken van Zuid-Afrika :D
We vertrokken in westelijk richting naar de R310. Via deze weg kwamen we in Muizenberg.
Langs deze weg riep Kristel:”Kijk ik zie iets, het is een haai.” Dat ze iets zag klopte, het was alleen een zeehond en geen haai. Iets verderop was er meer te zien in het water, namelijk walvissen. Met de camera’s zaten we klaar in de hoop dat hij even een flinke sprong uit het water zou maken. Helaas.. het bleef bij een vin, maar zijn hoofd hebben we er wel opstaan!
We reden verder door naar Fishhoek. In dit leuke havenplaatsje hebben we geluncht. De lunch was interessant voor groot en klein, want er stonden overal bakjes met kraaltjes. We verlieten de tent niet alleen met een gevulde maag, ook met een leuke zelfgemaakte sleutelhanger.
Via Simon’s Town kwamen we bij de ingang van het Table Mountain National Park. Toen we een van de vele bochten doorkwamen zagen we familie Baboon midden op de weg zitten.
Moeder en kleintje sprongen snel de boom in. Er stonden overal bordjes met: Baboons dangerous animals, maar toch waren wij eigenwijs genoeg om de auto uit te stappen. Alize bijna met haar neus in de bosjes. Je moet ze toch even van dichtbij op de foto hebben ;)
In het Park aangekomen zagen we nog meer beesten. Het begon bij struisvogels. Nu was Alize daar erg fan van en wilde een foto van dichtbij door een open raam. Elise daarentegen zat met haar linkerhand bij de grendel om het raam dicht te doen, rechterhand bij de pook en rechtervoet op het gas pedaal voor een eventuele aanval….
Aan de andere kant van de weg zagen we bokken.
Na een uur kwamen we aan bij het uiterste puntje van Afrika: Capepoint.
Daar stonden we dan, 9635 km van Amsterdam verwijdert. We snappen ook de bijnaam ‘Cape of storm.’ Drijfnat kwamen we weer bij de auto aan. Natuurlijk moet je ook even langs Kaap de Goede Hoop rijden als Nederlander.
Been there, done that!
We sloten het dagje uit af met een etentje aan het Waterfront in Kaapstad. We aten in een luxe Afrikaans restaurant, dus wat is er dan leuker dan Afrikaanse gerechten eten.
Vooraf hadden we carpaccio van krokodil, springbok en ostrich. Ons hoofdmenu bestond uit een vleesschotel van: lam, impala, ostrich, springbok en gnoe.
Als desert aten we Stewed peaches, milktart en icecream with chocolatesauce.
Een lekker, speciaal voor ons uitgezocht en duur, wijntje maakte het af. Eenmaal thuis waren we nou eigenlijk toch wel nieuwsgierig wat ostrich was. Gelukkig is daar google.com. Toen we ostrich intikte verschenen er ineens allemaal plaatjes van struisvogels. Het was duidelijk! Kristel keek ons geschrokken aan:”Heb ik dat gegeten, die smerige enge beesten van vanmiddag? En dat vond ik nog wel het lekkerste!”

Na een vermoeide dag kwamen we thuis en daar lag een nieuwe uitdaging op ons te wachten.
In een wagen, dik ingepakt in dekentje lag een meisje van een aantal uren oud. ’s Morgens geboren, een paar uur later in vertrouwen bij ons gebracht, zodat we haar veiligheid kunnen bieden.
Een teer mensenleventje wat heel veel liefde nodig heeft. Haar moeder die op straat leefde, ziet geen mogelijkheden voor haar pasgeboren wondertje te zorgen.
Hoewel wij, als vrijwilligers bij Goeie Hoop, onze armen wijd open hebben staan om dit meisje te omarmen, beseffen we ons maar al te goed hoe schrijnend deze situatie is.

Zo was dit weer een veelzijdige week…

Liefs Lies, Lies en Kris!