All good things...
Blijf op de hoogte en volg Lies
20 Januari 2013 | Zuid-Afrika, Gordons Bay
In de sneeuw, dik ingepakt, omdat het koud is, 35 graden verschil met drie weken terug wordt het laatste verhaal geschreven.
Onze week vakantie was ontzettend lekker. We hebben weer van alles beleefd, maar hoe kan het ook anders als Lies en Lies met z’n tweetjes op pad gaan.
Onze eerste plek was Ijzerfontein. Na een rit van een kilometer of 150 met onze Citi Golf kwamen we aan op een plekje van rust.. We hebben hier genoten van de zon (al was the day after wat minder, code rood), de stilte, lekker eten en een mooi appartement.
De tweede plek was in Elandsbay.
Toen we hier aankwamen werden we verwelkomd met een plakkaat waarop stond: voorkom verkrachtingen en beroving. Een goed begin.
We werden naar ons appartement gebracht, wat buiten het hotel zelf zat. Een kamer van 4 bij 5, een bed waar we elkaar in elk geval niet konden kwijtraken, een koelkast die nog even schoongemaakt moest worden, een lucht waar je neus vanzelf dicht van ging, een gedeelde wc die op instorten stond en een douche die men regelmatig met de wc heeft verwisseld. Waar ze de foto’s van de site hebben gemaakt weet ik niet, maar fotoshop heeft heel veel goedgemaakt.
We zijn de vierde dag naar Lambertsbay gereden. Een route over de tjoektjoekroad. Midden op de weg lag er een slang. Nu is het zo, dat we er, na alle waarschuwingen voor slangen, nog geen een gespot hadden. Dit was DE kans voor een foto, dus op de rem en omkeren.
Makkelijker gezegd dan gedaan, want de pook bedacht dat hij in de 4 bleef vastzitten. We maakten toch de foto, reden weg in z''n 4 en bereikten een benzinestation. We belden de verhuurders en moesten wachten op een monteur. Ingesteld op een paar uur wachten ploften we neer op een bankje. Nog geen 5 minuten later werden we aangesproken door een man. De redder in nood!
Hij fikste onze auto. Wat bleek nou, er was een onderdeel vervangen, maar het oude onderdeel lag nog los onder de motorkap. Ja en als je dan remt voor een slang…
We zetten onze tocht voor naar het Ceresgebergte. Dat is echt een hele mooie plek om te rijden, maar zodra je lampje van de benzine gaat branden en je een piep hoort, kijk je toch minder lekker om je heen en wil je alleen maar een benzinestation tegenkomen… Op het nippertje gehaald.
De derde plek was in Tulbagh. Een heel mooi plekje in een heel leuk plaatsje. De enthousiaste manager van het hotel vertelde ons waar we allemaal heen konden en wat we allemaal konden gaan bekijken. Wij ploften neer bij het zwembad. Met 45 graden willen wij niet van historisch plekje naar museum lopen
De volgende dag reden we via een waterval naar Houtbay. Nou wil ik, Alize, alleen even opmerking dat je je flink kunt verkijken bij een waterval. Voor je het weet ben je drijfnat en heb je een blauw scheenbeen. Als je het hele verhaal wilt weten, moet je het maar ‘live’ horen, er horen namelijk gebaren bij!
In Houtbay hadden we een mooi backpackersplekje aan de zee. We bekeken ‘SealIsland’, het marktje wat daarbij hoorde. We kletsen ’s avonds gezellig met onze bijzondere buurman… Nou ja kletsen… Het was nogal uh… :D
De laatste week in het Goeie Hoop Huis vloog voorbij.
We vierden met 35 graden Kerst met de kinderen. De tweede kerstdag werden er cadeaus uitgepakt. Actie schoenendoos had gezorgd voor goed, leuk gevulde schoenendozen! Geweldig om deze actie eens van de andere kant te bekijken.
We gaven ons zwembad aan de kinderen. Dit was een afscheidscadeau en hier werd dankbaar gebruik van gemaakt tijdens de warme dagen.
Heel langzaam kwam dan ook het afscheid in zicht. Naar huis gaan was eigenlijk best heel erg lekker, maar dat afscheid nemen hoorde er ook bij.
31 december was het zover.
Na een afscheidsfeestje voor de kinderen, het inpakken van onze spullen, kwam dat verschrikkelijke moment.
We hadden er rekening mee gehouden dat het moeilijk, verdrietig, niet leuk zou zijn… Maar dit… Dit was gewoon een drama, dit deed echt wel pijn.
Na 6 maanden, 24/7 bij Goeie Hoop te hebben gewoond, met de mensen te hebben gewerkt, voor de kinderen te hebben gezorgd, is het loslaten moeilijk.
Je kunt blijven knuffelen, je kunt blijven zwaaien, maar op een gegeven moment is het klaar.
Wat houden wij van deze kinderen, van de mensen die hier werken. Zij hebben een plaats in ons hart.
Na een reis van 20 uur landden we op Dusseldorf…
Een fantastisch ontvangst was daar georganiseerd. Mensen van wie we houden, spandoeken, champagne en oliebollen.
Nu zijn we inmiddels drie weken in Nederland. We zijn geland.
Het is bizar hoe vertrouwd alles hier is en hoe snel alles weer gewoon is…
En Goeie Hoop… De periode hier is een periode die niemand ons meer afpakt. Een mooie herinnering. Iets waar we altijd even op terug kunnen kijken…
Wil je fotoboeken zien? Laat maar weten, dan ben je welkom!~
Ontzettend leuk dat jullie ons gevolgd hebben. Ook de mensen die niet reageerden en van wie we het niet weten!
Het is fijn dat mensen meeleven en meebidden.
Liefs Lies en Lies
Onze week vakantie was ontzettend lekker. We hebben weer van alles beleefd, maar hoe kan het ook anders als Lies en Lies met z’n tweetjes op pad gaan.
Onze eerste plek was Ijzerfontein. Na een rit van een kilometer of 150 met onze Citi Golf kwamen we aan op een plekje van rust.. We hebben hier genoten van de zon (al was the day after wat minder, code rood), de stilte, lekker eten en een mooi appartement.
De tweede plek was in Elandsbay.
Toen we hier aankwamen werden we verwelkomd met een plakkaat waarop stond: voorkom verkrachtingen en beroving. Een goed begin.
We werden naar ons appartement gebracht, wat buiten het hotel zelf zat. Een kamer van 4 bij 5, een bed waar we elkaar in elk geval niet konden kwijtraken, een koelkast die nog even schoongemaakt moest worden, een lucht waar je neus vanzelf dicht van ging, een gedeelde wc die op instorten stond en een douche die men regelmatig met de wc heeft verwisseld. Waar ze de foto’s van de site hebben gemaakt weet ik niet, maar fotoshop heeft heel veel goedgemaakt.
We zijn de vierde dag naar Lambertsbay gereden. Een route over de tjoektjoekroad. Midden op de weg lag er een slang. Nu is het zo, dat we er, na alle waarschuwingen voor slangen, nog geen een gespot hadden. Dit was DE kans voor een foto, dus op de rem en omkeren.
Makkelijker gezegd dan gedaan, want de pook bedacht dat hij in de 4 bleef vastzitten. We maakten toch de foto, reden weg in z''n 4 en bereikten een benzinestation. We belden de verhuurders en moesten wachten op een monteur. Ingesteld op een paar uur wachten ploften we neer op een bankje. Nog geen 5 minuten later werden we aangesproken door een man. De redder in nood!
Hij fikste onze auto. Wat bleek nou, er was een onderdeel vervangen, maar het oude onderdeel lag nog los onder de motorkap. Ja en als je dan remt voor een slang…
We zetten onze tocht voor naar het Ceresgebergte. Dat is echt een hele mooie plek om te rijden, maar zodra je lampje van de benzine gaat branden en je een piep hoort, kijk je toch minder lekker om je heen en wil je alleen maar een benzinestation tegenkomen… Op het nippertje gehaald.
De derde plek was in Tulbagh. Een heel mooi plekje in een heel leuk plaatsje. De enthousiaste manager van het hotel vertelde ons waar we allemaal heen konden en wat we allemaal konden gaan bekijken. Wij ploften neer bij het zwembad. Met 45 graden willen wij niet van historisch plekje naar museum lopen
De volgende dag reden we via een waterval naar Houtbay. Nou wil ik, Alize, alleen even opmerking dat je je flink kunt verkijken bij een waterval. Voor je het weet ben je drijfnat en heb je een blauw scheenbeen. Als je het hele verhaal wilt weten, moet je het maar ‘live’ horen, er horen namelijk gebaren bij!
In Houtbay hadden we een mooi backpackersplekje aan de zee. We bekeken ‘SealIsland’, het marktje wat daarbij hoorde. We kletsen ’s avonds gezellig met onze bijzondere buurman… Nou ja kletsen… Het was nogal uh… :D
De laatste week in het Goeie Hoop Huis vloog voorbij.
We vierden met 35 graden Kerst met de kinderen. De tweede kerstdag werden er cadeaus uitgepakt. Actie schoenendoos had gezorgd voor goed, leuk gevulde schoenendozen! Geweldig om deze actie eens van de andere kant te bekijken.
We gaven ons zwembad aan de kinderen. Dit was een afscheidscadeau en hier werd dankbaar gebruik van gemaakt tijdens de warme dagen.
Heel langzaam kwam dan ook het afscheid in zicht. Naar huis gaan was eigenlijk best heel erg lekker, maar dat afscheid nemen hoorde er ook bij.
31 december was het zover.
Na een afscheidsfeestje voor de kinderen, het inpakken van onze spullen, kwam dat verschrikkelijke moment.
We hadden er rekening mee gehouden dat het moeilijk, verdrietig, niet leuk zou zijn… Maar dit… Dit was gewoon een drama, dit deed echt wel pijn.
Na 6 maanden, 24/7 bij Goeie Hoop te hebben gewoond, met de mensen te hebben gewerkt, voor de kinderen te hebben gezorgd, is het loslaten moeilijk.
Je kunt blijven knuffelen, je kunt blijven zwaaien, maar op een gegeven moment is het klaar.
Wat houden wij van deze kinderen, van de mensen die hier werken. Zij hebben een plaats in ons hart.
Na een reis van 20 uur landden we op Dusseldorf…
Een fantastisch ontvangst was daar georganiseerd. Mensen van wie we houden, spandoeken, champagne en oliebollen.
Nu zijn we inmiddels drie weken in Nederland. We zijn geland.
Het is bizar hoe vertrouwd alles hier is en hoe snel alles weer gewoon is…
En Goeie Hoop… De periode hier is een periode die niemand ons meer afpakt. Een mooie herinnering. Iets waar we altijd even op terug kunnen kijken…
Wil je fotoboeken zien? Laat maar weten, dan ben je welkom!~
Ontzettend leuk dat jullie ons gevolgd hebben. Ook de mensen die niet reageerden en van wie we het niet weten!
Het is fijn dat mensen meeleven en meebidden.
Liefs Lies en Lies
-
20 Januari 2013 - 22:41
Linda:
Een mooi verhaal om jullie reis mee af te sluiten. Blijf (na)genieten en dat doen we nu ook weer van jullie!! Liefs!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
