Bezoek!

Onze grote uitdaging deze week: DE BOODSCHAPPEN…
Voor wie in spanning heeft gewacht, melden we nu dat deze klus is geklaard.
Met een kar volgeladen kwamen we weer thuis. We hebben de rest van de week ook geen klachten gehoord van mensen dat er spullen niet waren!

We zijn weer een week verder, dus we hebben weer een week ervaring. Zo was het afgelopen dinsdag minder chaotisch toen opnieuw de stroom uitviel. De zaklampen waren snel gevonden, we zijn geen kinderen kwijtgeraakt en iedereen kwam in het goede bed terecht. Toen het beneden stil was, zaten we boven bij kaarslicht een potje te ‘blauwe ogen’.
Na een uur hebben we nog wel even een securitycheck gedaan beneden. Omdat er geen elektriciteit was, kon het alarm er niet op. Deze check was niet voor niets, want de voordeur stond nog open. Toen we alle ramen en deuren dicht hadden gedaan, konden we met een gerust hart gaan slapen.

Ook het koken verloopt steeds soepeler. De 7 kilo aardappels is sneller geschild, de boontjes worden sneller gedopt, de hoeveelheden worden normaal in onze gaarkeuken.
Nu is de apparatuur in de keuken niet altijd even betrouwbaar.
Toen we van de week chickenfingers uit de oven aten, viel de glasplaat uit de deur van de oven. Daar stonden we dan in een keuken bezaaid met duizenden glasscherven…

Het is erg leuk als je in het verre Zuid-Afrika bezoek krijgt.

Woensdag 8 augustus ging ik, Alize, een dagje weg met Susanne en Patrick. Wat een service van een thuiskapster om zelfs aan huis te komen op mijn nieuwe woonplek. 
We vertrokken ’s morgens richting Hermanus om daar walvissen te spotten. Hoe dichter we bij Hermanus kwamen, hoe minder zon we kregen. De walvissen vonden het te koud om zich boven water te laten zien. Geef ze maar eens ongelijk.
Op de weg terug, de whaleroute, waren er plekjes zat waar je walvissen kon spotten. En ja hoor de eerste walvissen in Afrika zijn gespot. Na de rit, de verschillende stops voor een drankje of een lunch, werd ik weer thuis afgezet. Het was een gezellig dagje!

Vrijdag 10 augustus gingen we ons tweede bezoek ophalen.
Als er iemand goed is in last-minutes, dan is het Kristel wel. Zo ongeveer vorige week maandag besloot ze om hierheen te komen en afgelopen vrijdag konden we haar ophalen op Cape Town Airport. De rit daar naar toe ging niet helemaal vlekkeloos. Het stormde namelijk lichtelijk en normaal kost het ons al moeite om de auto aan de goede kant van de streep te houden, maar nu deed de auto af en toe gewoon waar hij zelf zin in had. Wat betekende dat we soms een ietsje pietsje over de strepen heen vlogen. Aandacht bij de weg en beide handen aan het stuur was noodzakelijk. Onderweg zagen we van alle kanten politie. Voor ons, achter ons, rechts van ons en links van ons. Geen idee wat er aan de hand was, maar we dachten dat we er toch wel verstandig aan deden om onze deuren dicht te doen en onze snelheid iets te minderen.

Eenmaal op de airport aangekomen zijn we linea recta naar PARKING 1, LEVEL 2, VAK C, NUMMER 48 gereden en hebben we voor alle zekerheid een foto genomen. Bewijs voor als we straks weer het idee krijgen dat onze auto “gestolen” zou zijn. Nog even wat gedronken bij onze inmiddels vaste stamkroeg Mug & Beans en toen zijn we naar de aankomsthal gelopen. Ik (Elise) moet zeggen dat ik toch een soort lichte zenuwen had. Het idee dat je zusje zo meteen gewoon door die gate komt lopen, terwijl je aan de andere kant van de wereld zit is heel gek, maar wel heel erg leuk. We hebben haar hartelijk verwelkomd! En veilig bij het Goeie Hoop huis gebracht ondanks de storm.

De politie, die we langs de N2 zagen staan, bleek daar te surveilleren. Dit was niet alleen langs de N2, maar ook bij Sir Lowry’s pass, de wijk waar een van de scholen van de kinderen staat
Zaterdagavond ging ik (Elise), auntie Ursula en Sylvia wegbrengen, maar ik werd behoorlijk tegen gewerkt aangezien de weg richting die wijk afgezet was met politie. En dus zat er niks anders op dan rechtdoor rijden. Nou ben ik hier al redelijk bekend, maar ik wist niet dat we voorlopig nergens de mogelijkheid zouden krijgen om te kunnen keren en dus zo de Sir. Lowry’s pass zouden inrijden tot aan Grabouw. Daar gingen we de bergen in. Iedereen lag natuurlijk in een deuk. Ik heb de werkers ook nog eens een leuk uitje in Zuid-Afrika bezorgd. Ik heb zelf weer even kunnen oefenen met haarspeldbochten en Kristel heeft kunnen genieten van een prachtig uitzicht. Zo zinloos was het dus niet!

De weg was afgezet vanwege de behoorlijke rellen. De mensen van sloppenwijken (onder andere Kayelitsha en Sir Lowry’s) waren aan het protesteren. De hele wijk lag vol glas en rotzooi, vuurkorven midden op de weg. Toen de kinderen maandagmorgen weer naar school werden gebracht waren de restanten daarvan nog te zien. Het was te merken aan de kinderen dat het ze niet lekker zat, want er werd regelmatig in de auto gezegd dat ze hoopten dat ze niet weer in opstand kwamen als ze op school zaten.

Het volgende bezoek wat we kregen was een wat ander genre.
Miss John, het varken van Goeie Hoop, was zwanger. Zij stond op het punt van bevallen afgelopen week. Helaas is dit niet goed gegaan. Woensdagmorgen vond de buurman Miss John dood in de wei. Om haar heen de dode biggetjes, op Babe na.
Deze dame werd bij ons boven gebracht met de boodschap: warmhouden!
In no time was er een fleecekleed, een bak met stro en een pipetje met melk gehaald. Van 2 flesjes maakten we kruiken. Daar lag onze Babe.
’s Middags werd ze ineens actief. Met vallen en opstaan liep ze het kleed over. Wat een mooi gezicht. We hebben jammer genoeg niet heel lang kunnen genieten, want ’s avonds stierf onze Babe aan een inwendige bloeding. We hebben ons best gedaan.

Een week vol met belevenissen!

Tot volgende week!

Lies en Lies
En een beetje van Kris ;)