Een keer in de week schrijven is meer dan je denkt

Er is al weer een week voorbij. Tijd om weer bij het kacheltje en de laptop te gaan zitten.

Na onze ervaring met de auto tijdens ons eerste uitstapje, wilden we een tweede poging wagen. We gingen met z’n tweeën Irene (vrijwilligster) naar het vliegveld brengen. Na een kopje koffie en een drukkie ging ze door de douane. Wij hadden nog niet gegeten, dus we gingen naar de KFC. Een niet al te vriendelijke vrouw nam de bestelling op. Een paar minuten later kwam ze zeggen dat de Chicken op was. Toch spannend wat ze wel serveren bij de Kentucky Fried CHICKEN! ;) Op naar de volgende KFCtent. Hier konden ze ons wel helpen.
Na het eten begon het avontuur. Wij liepen naar de parkeergarage. Aangekomen bij ‘onze parkeerplek, stonden we perplex; de auto stond er niet!
Goed, daar gingen onze gedachten:”We stonden in P2, op de tweede etage, bij B. Echt waar.”
We hebben hele verdieping 6 keer gezien, net als een verdieping hoger en lager, maar de auto was er niet. Er kwam een werknemer van de garage naar ons toe om te vragen wat voor auto we zochten. Hij heeft voor ons heel wat heen en weer gefietst. Nu waren we niet helemaal rustig meer. Lies riep al dat de auto gestolen moest zijn. Nadat we de route zelfs vanaf het trekken van het kaartje naar de parkeerplaats hadden gelopen sprak Elise nogmaals met onze helper:”We know it for sure; Parking 2, second Floor, Unit B.” Onze redder in nood sprak toen de verlossende woorden:” But miss, this is parking 1…” WHAT!?
3 kwartier naar een auto gezocht die er gewoon helemaal nooit heeft gestaan. Hilarisch! We wisten net hoe snel we die garage uit moesten komen en naar de andere kant van het vliegveld moesten lopen voor de juiste parkeergarage. Daar liepen we dan, met de tranen over onze wangen van het lachen. De man die ons had geholpen wist ook niet waar hij het zoeken moest. Hij probeerde heel netjes zijn enorme lach te verbergen, maar ook bij hem rolde de tranen over zijn wangen. Maar zeg nou zelf we kunnen het hem natuurlijk niet kwalijk nemen.
Wat waren wij blij dat we weer in de auto zaten. Na driekwartier rijden, zegt Elise ineens:"Zei Irene op de heen weg niet dat we moesten tanken?" Terwijl ze dat zegt kijken we tegelijk naar het lampje van de tank en die zien we enorm knipperen. Shoe, we hebben het nog nooit zo fijn gevonden dat er een tankstation langs de weg zit.

Afgelopen zondag kregen we echt het idee dat we in Zuid-Afrika zaten. Er was ons verteld dat we deze dag geen stroom zouden hebben van 07.00 uur tot 19.00 uur. Maar ’s morgens hadden we gewoon stroom en ook na de kerk was er niets aan de hand. Dat was een meevaller. Het water had wel moeite om een weg door de kraan te vinden, dit had te maken met de pomp, want een paar kilometer verderop was er geen stroom.
Maar wat is spannender voor kinderen dan dat het licht plotseling om 19.10 uur uitvalt.
Elise stond in Unit 1 met 8 gillende, huilende kinderen om haar heen. Ze waren helemaal in paniek! Je zag geen hand voor ogen en waar haal je dan zo snel een zaklamp vandaan. Op de tast op zoek gegaan naar Frederike, in de hoop dat zij een zaklamp zou hebben, maar die liep me gewoon voorbij zo donker was het. Uiteindelijk gelukkig een zaklamp gevonden en toen moesten we toch creatief zijn met 1 lampje. Dus met de hele groep kinderen elkaar een voor een naar bed gebracht en daarna terug om samen met ze te bidden. Lord can you please put the light back on, was een veelgebruikte zin in het gebed deze avond.
In de baby-unit was Alize net bezig met de medicatie van een van de kinderen toen het pikkedonker werd. Daar sta je dan, tussen 5 huilende baby’s/peuters die je alleen nog maar kon vinden door op het geluid van hun huilen af te gaan. Met behulp van een laptopscherm, die daar nog op tafel stond, was er een klein beetje licht in de duisternis.
Toen iedereen uiteindelijk in bed lag, we hopen iedereen in het goede bed, was de rust een beetje weergekeerd. Op Unit 1 zei 1 van de kinderen:” But auntie, when I close my eyes to sleep, it is also dark, so I am not afraid.”
Rond 20.00 uur gingen de lichten weer aan, hoorde we alle kinderen schreeuwen en joelen en was het avontuur afgelopen.

In onze vorige blog schreven we al over de kou en de regen.
Afgelopen nachten heeft het aardig gewaaid. Nu kan dat heel romantisch zijn als je lekker in je warme bedje ligt te luisteren, maar wanneer je eruit moet, vanwege een enorm lawaai, is het minder leuk.
Zaterdagmorgen 04.30 werden we wakker gemaakt door een enorm geluid, het alarm ging af. Dat was schrikken. De regel is dat we met alle vrijwilligers naar beneden moeten om te kijken wat er is. De werkers blijven dan op de units.
Beneden gekomen was er niets te zien. De telefoon in het kantoor ging.. Alarmcentrale. Toen we opnamen en vertelden dat er niets aan de hand was, werd er gevraagd naar het wachtwoord.. Ja natuurlijk, iedereen kan zeggen dat er niets aan de hand was, maar waar is dat wachtwoord. Na veel zoeken en meneer de beveiliging aan het woord houden, vonden we dit. We konden weer gaan slapen.
In de nacht van zaterdag op zondag kwam meneer Wind ook twee keer langs. Ook deze handeling valt nu binnen de routine.

Zomaar een aantal gebeurtenissen van de afgelopen week.
We genieten enorm van de kinderen, de vriendschap tussen ons en het land Zuid-Afrika. We hebben van de week heerlijk langs het strand gelopen en ons verbaasd over hoeveel mooie schelpen er te vinden zijn. Zaterdag hebben we eindelijk weer even de tijd om een dagje weg te gaan.
Het is bizar dat je hier je liefde geeft aan kinderen die een verleden hebben. Op het eerste gezicht ‘normale’ kinderen. Maar diep van binnen kinderen die ontzettend veel hebben meegemaakt in hun jonge leventje.
Wat hebben wij het dan goed gehad in onze jeugd, wat komen wij uit een warm nest. Dat wil je toch voor iedereen. Ook voor de kinderen die hier zitten. Dat wat gebeurd is, is niet meer terug te draaien, maar hier in Goeie Hoop krijgen deze kinderen een kans om een toekomst op te bouwen! Mooi dat wij hier ons steentje kunnen bijdragen.

Jezus open mijn handen, leer mij een zegen te zijn.
Maak mij een hulp voor de anderen, die leven in honger en pijn
Om genezing te brengen, aan wie U niet kennen.
Leer mij een zegen te zijn.

Liefs
Lies en Lies